Yokluğu bildiğim andan beri,yalnızlığın gölgesi her daim tepem de yandı durdu.Doğması gereken güneş dağların arkasına saklandı bekledim doğmasını olmadı..Kendimi yaktım ruhumun için de Alevler içinde yanan ellerim suya dokunduğun da buhar olup uçup gitti ufuğun en uzak yerlerine.göremedim kendimi,bulamadım da.kanatlarım kanadı,kanayan yanlarım durmadı.Ne yüreğim gelebildi geriye ne de adımlarımın aksaklıkları dizlerime derman verdi.Yorgundum,yorulmuştum bir nefesleneyim derken,ömür denen kum saati akıp gitmişti sen yoktun,sen hiç olmadın yanımda,yanı başıma kadar gelen mutluluk denen olguya bir çizik attın,işledin yine kara kara yalnızlıkları bana..Gülmedin yüreğimi bir kez olsun saçlarına değdirmedin,kapılıp gidemedim rüzgarlarına,gözlerine dalıp bir kez olsun göremedim yaşayamadığım dünyaları.Hikayeler okudum hep bir varmış,bir yokmuş diyerek başlayarak kendime baktım da sen de hiç yokmuşum,yoksulmuşum bundan sonra da hep senden yoksunum
derdim var..dertlerim de Dermanlarımın sayfaları yırtılmış....
0 yorum:
Yorum Gönder